29 Londyńskie Spotkania Autorskie

W świecie, w którym tak często brakuje czasu na zatrzymanie się, Londyńskie Spotkania Autorskie stają się czymś więcej niż wieczorem z poezją – są świętem obecności, słowa i człowieka.

13 września 2025 roku w Londynie, w siedzibie POSK w Sali Atrium, odbyły się kolejne Londyńskie Spotkania Autorskie, organizowane przez Dariusza A. Zellera i Remiego Juśkiewicza z grupy Remiza. Tym razem do głównych organizatorów dołączyła także Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz. Ta niezwykła inicjatywa od lat wykracza poza ramy jednego miejsca i środowiska – łączy artystów z różnych krajów, gatunków i wrażliwości. Londyńskie Spotkania po raz dwudziesty dziewiąty stały się przestrzenią otwartą na każdy przejaw współczesnej sztuki – od literatury i muzyki, po malarstwo i film.

Tym razem spotkanie miało wyjątkowy charakter. Do Londynu przybyło kilkanaścioro poetów z Wielkiej Brytanii, Austrii i Polski, by wspólnie promować niedawno wydaną antologię poetycką „Poetycka Orkiestra” pod redakcją Agnieszki Kuchni-Wołosiewicz. Już sam tytuł tego zbioru okazał się trafną metaforą wydarzenia – każdy z obecnych artystów wniósł swój własny ton i emocję, tworząc razem prawdziwą symfonię słowa i dźwięku.

Od pierwszych chwil dało się wyczuć luźną atmosferę towarzyską, czasami wręcz chaotyczną. Nie przeszkodziło to jednak w zaprezentowaniu dorobku artystów. Poezja zarówno ta mówiona, jak i śpiewana była pretekstem do rozmowy, wzruszenia i wspólnego przeżywania sztuki. Obok doświadczonych twórców wystąpili debiutanci, a publiczność nagradzała ich występy szczerymi brawami.

Recytacje, m.in. naszego redakcyjnego kolegi Raphaela Horna przeplatały się z poezją śpiewaną w wykonaniu Remiego Juśkiewicza i Jacka Raputy (również aktywnego członka twórczego zespołu Emigraniady) którym towarzyszyła Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz. Interpretacje słowno-muzyczne brzmiały różnorodnie: od lirycznych tonów i nostalgicznych refleksji, przez filozoficzne rozważania aż po rytmiczne, życiowe afirmacje, często z przymrużeniem oka.

Wydarzeniu towarzyszyła również sztuka wizualna. Artystka Małgorzata Asman zaprezentowała specjalnie przygotowany tryptyk malarski: „Skrzypaczkę”, „Kontrabasistkę” i „Harfistkę”, który był inspirowany tematyką antologii „Poetycka Orkiestra” i symbolicznie spinający całość wydarzenia w jedną artystyczną narrację. Obrazy wprowadziły element harmonii i subtelnego dialogu między słowem a obrazem niczym echo poetyckich dźwięków zamkniętych w farbie i świetle.

Nie zabrakło też filmowego akcentu. Publiczność z zainteresowaniem obejrzała krótkometrażowy film Bartosza Dominika pt. „Szczęść Boże, Kaśka” – historię górniczki opowiedzianą w niezwykłych kadrach i metaforycznym świetle. Projekcja okazała się artystyczną niespodzianką, która dodała spotkaniu głębi i refleksji.

Po części oficjalnej nadszedł czas na rozmowy – te najciekawsze, bo prowadzone już bez mikrofonu, wśród ludzi, którzy czują, że łączy ich coś więcej niż wspólna obecność: miłość do języka, dźwięku, obrazu.

Uczestnictwo w takich wydarzeniach przypomina, że polska kultura nie kończy się na granicach kraju. Ona żyje – w ludziach, w ich twórczości, w spotkaniach, które pozwalają mówić po polsku nie tylko słowami, ale i emocjami.

To nie pomniki, lecz żywi twórcy są dowodem na to, że polska sztuka ma się dobrze – rozwija się, dojrzewa, bawi formą i odważnie szuka nowego języka porozumienia.

Opracowała
Róża Wigeland